Ik kreeg de tip om het boek met de titel ‘Eclipse’ van Adrian Verbree (bekend van zijn columns in o.a. de Visie van de EO) te kopen in verband met mijn situatie. De ondertitel van het boek is ‘Verslag van een burn-out’. Het was het eerste boek zijn dat ik zou lezen over burn-out. Waren er serieus andere mensen die soortgelijke dingen mee hebben gemaakt? Soms voelt het zo alleen, alsof je gek bent en de rest van de wereld normaal. Dat je ‘hoofd’ gewoon niet wil en als rubber voelt en je lichaam protesteert bij elke fysieke inspanning.
Hoe voelt een burn-out?
Het is lastig om aan mensen uit te leggen wat je ervaart als je in een burn-out zit. Een vaak aangehaald voorbeeld is dat het makkelijker zou zijn om een gebroken been te hebben en in een rolstoel te zitten dan dat je een burn-out hebt. Het eerste is namelijk zichtbaar voor iedereen, het laatste is vrijwel onzichtbaar en speelt zich af in iemands lichaam.
Ik wil wel maar ik wil niet
Als ik dit schrijf ben ik net een paar dagen terug uit Duitsland. Ik ben er twee weken tussenuit geweest om tot rust te komen nadat de volop doordenderende trein abrupt tot stoppen werd gebracht. Nadat verschillende mensen aan de noodrem hadden getrokken besloot de machinist toch vrolijk en in volle vaart door te rijden, niet wetende dat er iets ernstig mis was met de motor. Uiteindelijk begon de trein te ratelen, te grommen, te schudden en plotseling stopte de motor ermee. Rook en vlammen sloegen uit de motor. Het was klaar, de reis was over, hier stopte het.
Objectieve waarheid vs. subjectieve beleving
Kan het zo zijn dat er een discrepantie is tussen een objectieve waarheid en de subjectieve beleving daarvan? Of met andere woorden, kan het zo zijn dat iets echt waar is maar tegelijkertijd geen impact heeft op hoe je je voelt of gedraagt?
Waarom deze vraag? Ik stel deze vraag met name met het geloofsleven in de achtergrond. Iets kan echt waar zijn en we kunnen dat zelfs belijden met onze mond, maar de beleving kan daar ver vanaf zijn. Denk maar eens aan het volgende voorbeeld. Christenen belijden op grond van de Bijbel dat God hun Hemelse Vader is en dat Hij altijd en overal voor Zijn kinderen zorgt. Dat is een heerlijke, objectieve waarheid. Maar wat nou als deze zelfde Christenen fysiek vervolgd worden? Gemarteld worden? Misschien zelfs ter dood veroordeeld worden? Wat als een Christen zich nou in een diepe put voelt wegzakken zoals David dat zo vaak omschrijft in de Psalmen? Dat het lijkt, dat het voelt alsof God ver weg is en wij Zijn kind niet meer zijn? Dat de subjectieve beleving op dat moment niet overeenkomt met de objectieve waarheid die we geloven en belijden?
Mag het wat kosten?
Negativiteit kost energie. Mensen hebben een bepaalde hoeveelheid aan mentale en fysieke energie die door verschillende zaken verbruikt kan worden. Er hoort een balans te zijn tussen zaken die ons energie kósten en zaken die ons energie géven. Ook in de gemeente van Jezus Christus. Het werk binnen de kerk heeft mooie kanten maar ook zeker minder mooie kanten. Kanten die energie geven en ons aanmoedigen om door te gaan, maar ook kanten die ons volledig leegzuigen.
Wat is ons getuigenis?
Christen-zijn en kerk-zijn. Wat een akelige combinatie kan dat toch zijn. Ik weet niet of het aan ons ligt, maar er zitten zoveel kritische geesten in onze kringen. Zo vol met (voor)oordelen en kritische blikken, niets is goed genoeg, alles kan en moet beter. Of het nou het gezinsleven is, persoonlijke zaken of andere dingen, ze weten het altijd beter. Er is kritiek op elk onderdeel van het (christelijke) leven.
Of we ons hier nog vermaken? (Column week 21)
Of we ons hier nog vermaken? Jawel hoor. Het is bij vlagen wat saai en eentonig, maar als dat het enigste is hoeven we ons (nog) geen zorgen te maken.
Contact in lockdown (Column week 17)
Waar de winkels in Nederland langzaam weer opengaan is hier alles nog dicht en duurt de lockdown voort. Het is niet anders. Gelukkig verandert het niets aan het heerlijke weer. Vrijwel elke dag kunnen we hier buiten zitten en genieten we van een heerlijk bakje koffie, de kinderen spelen ondertussen op het plein. In de loop van de middag maken we een lange wandeling naar een meertje met zwanen (ze broeden!) en gooien we wat brood naar ze toe. Er zitten vaak ook een aantal schildpadjes op een boomstam aan het zonnebaden. Zij hebben blijkbaar geen last van een zogeheten lockdown en nemen elke dag zoals die komt. Tenslotte kunnen zij zich op elk gewenst moment terugtrekken in hun schild.
Koning angst (Column week 13)
We hebben een nieuwe koning. Koning Angst. De machtsovername was heel subtiel, maar nu zit hij toch echt op de troon en hij trekt de teugels strak aan. Ook Londen is ten prooi gevallen als het epicentrum van de besmettingen in Engeland. Vanaf afgelopen maandagavond zitten we officieel in een lockdown. De besluiten van de overheid zijn goed, maar ze gieten olie op het angstvuur dat in veel mensen is ontstoken.
Regen (column week 9)
Het regent in Londen. Wellicht verbaast dit jullie niet. Toen het duidelijk was dat we naar Londen gingen verhuizen, was een veel gehoorde reactie: ,,Neem je paraplu mee!” Blijkbaar is het zo dat Engeland synoniem is met regen. Echter, een paar weken geleden zeiden we nog tegen elkaar dat het weer hier beter was dan in Nederland. Voor ons gevoel regent het minder in Londen en schijnt de zon meer. Ja, echt! Hadden we het maar niet gezegd. Sindsdien regent het iedere dag en er lijkt nog geen verandering in te komen. Maar goed, de feiten liegen niet en die vertellen ons dat het in Londen gemiddeld 106 dagen per jaar regent en in Nederland 217.